Ruitijd

19 juli – 19de rit – Le Bourg-d’Oisans – Le Grand-Bornand – bergrit

1 Col du Glandon, 1983
Ik wilde wielrenner worden, dus
zou ik op vakantie de Glandon
eventjes opfietsen. Een oud vrouwtje
schudde het hoofd toen ik halverwege hijgde:
‘C’est dur, hein!’ Zij wist dat

ik geen wielrenner worden zou.

2 Poëzie!
Echte Wase dichters zijn de wijsheid
zelve: ‘Als het over is, is het over
en als je het loslaat, is het weg.’
Ik voeg aan Vreemdsoortig Gebied

nederig de naam José De Cauwer toe.

3 Wie de fuk
Mijn nonkel Bernard (✝) zou gisteren
en vandaag heel tevreden zijn geweest
met de camera uitvoerig op de dikke
bergen en de mist rond toppen vol met sneeuw.

Hij wist altijd perfect dat één renner
had gewonnen. Hij wist alleen nooit wie.

4 Col de l’Épine
Dit is de Ronde van de Dichters
want poëzie is hoger dan de koers
in deze rit. ‘De laatste twee bergen
zijn toch bergen, en niet vlak’,
fluistert Valerio Piva voor zich uit.

Geef mij maar Wase poëzie.

5 Costa Brava
Het wijde niets van demarrages,
het wijde even weinig van een solo
in de Alpen. Een renner rijdt zich vast
in de tijd. Alsof het zo hoort.

Dan is er die eindelijke
regen en het romantieke schijnsel
van koplicht op asfalt.
Het duister slokt de wedstrijd op.

Maar er dient gewonnen. Dus
niet geremd in natte bochten, vol
naar de streep onder het vers en
na de signatuur een vette punt.

Rui Costa in Le Grand-Bornand: hoop
op poëzie van een propere hand.

– Frank Pollet