Ook in 2013 heten we onze gasten heel bijzonder welkom. Stuur ons gerust je Tourgedichten!
Eén adres: geelzucht04(at)gmail.com

Zondag 21 juli 2013
SIRE / Philippe Cailliau

Sire, Filip, heeft u vandaag naar de koers
gekeken? Neen, natuurlijk niet: u was de hele dag
druk doende koning te worden. À propos:
noemt u me maar Philippe, ik heb
daar nooit een graat in gezien.

Vandaag was het de dag van het patriottisme:
een nationale feestdag in België die net zo wel
in Frankrijk had kunnen plaatsvinden. La fête
nationale van Parijs in de Tour de France.

Maar neen: uw familie voelt meer voor
scheurende motoren dan voor velo’s met
pedalen. Is het u opgevallen dat men vandaag
uw vader prees voor zijn natuurlijke geneigdheid
de mensen nabij te zijn? U hoort het goed.

Wat denkt u, sire: bezit u die geneigdheid ook?
Mijnheer Flahaut die voorzitter is van de Kamer
van Volksvertegenwoordigers en opvallend weinig
van een energieke jonge fietsgod heeft, vroeg het
zich in zijn inleiding tot uw eedaflegging allicht
heimelijk af. Zo vader, zo zoon, weet u wel.

Nadat u in de bloedhitte uw troepen had geschouwd
en hetzelfde kleurrijke vlees voor u en uw eega
had mogen defileren, bent u dan thuis even gaan
douchen en de tiende outfit van de dag wezen
uittrekken? Gekroonde hoofden wisselen vaak van pak.

U bent dan wel geen zonnekoning die in zijn Versailles
het startschot mocht geven van de slotrit van de 100ste
Tour, en een google glass zult u, ondanks uw vermogen,
wel niet bezitten, maar heeft uw butler een oortje
gemonteerd in uw met allure gedragen brilmontuur, zodat
u rechtstreeks luisteren kon naar het verslag van de sprint
op de Champs-Elysées? Want, geeft u het toch toe, sire:
die laatste kilometers in Parijs, en zo’n koninklijke spurt,
zijn toch bloedstollender dan, op uw schaduwloze
Paleizenplein, al dat gemarcheer van man en paard?
Es lebe der Kittel. Vive le maillot jaune!

+ + +

Vrijdag 19 juli 2013
HET OBLIGATE HONGERTJE / Philippe Cailliau

Samen eenzaam in de Franse hel. Ook samen
de hel in: het heeft wel wat. Dat koersen
geeft cachet: je was erbij, je trok jezelf
naar boven. Van tikken op de rug, bezorgd
of fetisjaal (je handen zou je nu maar beter niet
meer wassen), werd niemand opgewonden:
het kon zowat per strekkende meter klim
op Alp of Pyrenee.

En wie zal morgen, of wie nog zondag toch
zijn hongerklop krijgen? Een fiets in ’t geel,
in elk geval, snort op energiereep – op essence
zeker niet. Quintana is het ritme zelf, lijkt
kalm en ondanks alle drukte onverstoord
in zijn gedachten aan nog meer. Nairo
die oneerbiedig berggeit werd genoemd.

Wat zijn de jongste dagen kromruggig
bij elkaar getrapt, met boete, of ook zonder.
Wat wordt de mensen toegestaan?
Wat als seconden, wat als een plaats of drie?
En wat als nattigheid en klammige truien?
De banden dweilen wegen van uitgeput gereken.
O, het schavotje welverdiend beklimmen:
hoeveel hopen bidden smeken dromen zijn
in al die ritten niet of wel teloorgegaan …

+ + +

Vrijdag 19 juli 2013
ALPE D’HUEZ / Hans Mellendijk

Doof bun’k d’r nog van
as ’t neet van ’t lawaai
is dan wel van de kleuren.

Bòcht Zeuven
Gekkenhuus.

Wieters veur mien ’n gewone dag
‘kgao nòw as luxe-knecht deur ’t laeven
25e met Bauke as 26e
aover de meet ‘etrokken
de scha -6.13- beperkt
van veerde naor zesde
plaats gezakt.

Het wachten is op wonderen.

Aantekening op papieren tissue gevonden in
‘Bocht Zeven’ te Alpe d’Huez toegedicht
aan Robert Gesink.

+ + +

Dinsdag 16 juli 2013
ZIEN EN HOREN / Philippe Cailliau

1.
Niet alleen gisteren was het bloed
vromer dan de paus. Alsof je,
op een dope-insinuatie, in de roes
van je meest glorieuze winst de kwieke
vraagsteller ja antwoordt. Ja, ik doe
dat. Want dat is cool. De pienterheid
van de scorende persjongen is
met voorsprong omgekeerd evenredig
aan de prestaties van een lopende tijdrit.

2.
Ook vandaag kent de Tour zijn buideldieren:
een volle kogelriem met drankflessen
op twee klotsende wielen: zelfs de tjokvolle
Chavanel is dienstdoend garçon
voor de dorstige knechten.

3.
Zegt op de kijkbuis Lottoheer M. Aerts,
gewezen coureur, over Bart De Clercq, huidig:
hij kan tetrijen. Ja. Wat morgen betreft: de
tetrit zal hem wel liggen. De versheid der spieren:
de erotiek van de nervositijd. Flitsen gaan
in een tour nooit onopgemerkt voorbij.

4.
Draai je gashendel open, klim niet
tegen beter weten in maar klim. En rijd
met harde banden: je moet proberen
de weg te asfalteren en je oortje te
respecteren. Duw je kont achteruit.

5.
Afdalen: het zal van goede neuzen moeten
komen. Schakel nu naar vrije val, spring
in het ijle, denk zigzaggend dat er alcohol
in je guidon zit, blijf in de bocht, plak gezeten
op je vederlichte vélocipède en knal elkaar
niet van de weg, arriveer graag heelhuids.
Rij met groot mes naar het diepe: put
de andere uit. 16 juli: Gap was de stolp
waarin Contador en Froome elkaar
zwaar onderwaterdruk zetten.
Voor het overige bleef
alles bij het oude.

+ + +

Zondag 14 juli 2013
DE SLANG VAN DE MONT VENTOUX HAD ALLE COULEUREN / Philippe Cailliau

Moeizaam, quasi moeiteloos, met de tong
tussen de ketting, de longen aan de oren
hangend, het hartinfarct nader dan
het champagneglas. Nooit heb ik
in een geprogrammeerde vakantie
de Mont Ventoux beklommen zoals
elke zichzelf eeuwigheidswaarde toe-
dichtende Vlaamse wielertoerist wél heeft
gedaan. Ook niet anders. Rijtijd, pauze
en surplace zitten in de mantel der liefde.

Op de televisie heb ik wel meegefietst.
Daarvoor ben ik nog gezond genoeg.

Ik mocht vandaag vanuit geringe camerahoogte
rokende perzikpitten op verhitte koppen
aanschouwen: talloze kleuren, vele vormen.
Sommige met zonnebril tussen de luchtige
ribben, een enkele met moustache eronder
en op zijn achterwiel clownerend. Maar niemand
die zijn rendez-vous in de verkeerde richting gaf.

Zo ging de geel geschubde winnaar weer op de
trappers staan om te excelleren, terwijl achter hem
op deze quatorze juillet het peloton een trage
slang werd die na iedere kilometer weer vele
kronkels langer was en naar adem snakte
tussen blijmoedige, gepruikte, gesticulerende,
opdravende, hysterische driftkikkers. Aan de
biefstuk in de broek zal het niet gelegen hebben.

+ + +

LE CORBUSIER: LE COUVENT SAINTE MARIE DE LA TOURETTE / Piet Brak
Hij zoekt vormen in zijn geheugen:

lichtvlekken benaderen
de intimiteit van de stilte.

Er beheerst spanning tussen woorden:

het wonder van het innerlijk
in de waan van ascese.

Hier is Coppi geweest,
met de Witte Dame,
in een wolk van wierook:

dan luistert het beton
naar zijn grijze nerven.
+ + +

donderdag 11 juli 2013
ALBERT VAN VLIERBERGHE / Piet Brak

Denkend aan Puivelde
zie ik wolken traag over
de kerktoren waaieren.

Hier is geen plaats meer
voor herinneringen en weemoed.
Enkel voor god die echter
niet meer bestaat.

Vive le vélo.

+ + +

woensdag 10 juli 2013
ALLEEN / Sonn Franken

De chrono loopt
ze telt
elke seconde
onder toeziend oog
van Saint Aubert
die keek en zag
dat het goed was.

Geen oog
voor Avranches
het startschot
nog te luid
in de oren
om roep en zang
van publiek
te ontvangen.

Gebogen
over stuur
en wedstrijdplan
dat zich ontvouwt
in het hoofd
van de ploegleider
die roept en gebaart
half uit het raam
van de auto
die altijd volgt.

Meters
tot duizenden
het getal drieëndertig
in zicht
met haast vijfenvijftig
in het uur
en een hartslag
van tweehonderd
tot de chrono stopt
en de wereld stilstaat.

+ + +

maandag 8 juli – rustdag
BAGNÈRES-DE-BIGORRE / Hans Mellendijk

Ik rendeer better laeze ik in de krante.
‘N rendier wo’k al heel lange waen.
Anders klimgeit klönk mi-j ok neet vrömd.

Van kopman naor meisterknecht
ik kan ‘t, heb ik net bewezen.
Martin en Fuglsang he’k kaltgestellt.

Lau loent zich nöw as klimgeit en
looft de kracht in zien umgeving
die’k hem eh … faciliteer.

Zo’k jao haost zeggen,
maor dat do ik neet.

Notitie gevonden in het geheugen van een
achtergelaten iPad, toegedicht aan
Robert Gesink

+ + +

maandag 8 juli – rustdag
PUNTDICHT VOOR NR. 100 / Piet Brak

Ik rust nu heel spichtig
en gewichtig op mijn potloodpunt:
en schrijf ‘RUSTDAG’.

Dit is zalig zonder zadelpijn,
soezend naast het woord
‘BIKINI’ in vijftiger jaren stijl.

Met een bebloemde blik
kijk ik opzij: het is Anita Ekberg
op groot scherm bij de fontein.

+ + +

woensdag 4 juli 2013
STUIVEKENSKERKE, O.L.V.-HOEKJE / Patrick Cornillie

Ze moeten het nog net hebben
vernomen, in die laatste julidagen
van veertien, dat alweer een
Belg de beste was in Parijs.

Net zo’n held te worden
als Philippe Thys, ongetwijfeld
koesterden ze die droom,
enkele van die jonge strijders.

Denk ik, tijdens een Tourdag,
fietsend langs de IJzer en het
monument voor de gesneuvelden
van de 1ste en 2de bataljons wielrijders.

+ + +

vrijdag 6 juli 2013
FINE FLEUR / Philippe Cailliau

Hoe onnadrukkelijk de koppen
mogen rollen. Met benen die dan los,
dan strak onder het zadel wippen,
probeert elkeen die voor zichzelf
een rol ziet weggelegd in de historie
van de dag, de camera te strikken.

Afzien is het. En uitleggen, dat kunnen
ze wel allemaal. Hij heeft zijn troeven
uitgespeeld. Welnee. Toch toch. Of
anders is het wel: ze mogen nog niet
kijken in zijn kaarten. Groen lachen:
alleen Sagan kan dat al elegant.

Met groot gemak snijdt hij de finishlijn:
deze coureur die minzaam met een vrome
jongenssnoet en zijn porte-bonheur
het beulenwerk doet lijken op een
kermiskoers en vanaf Saint-Girons
de gesel van de klimgod is.

+ + +

dinsdag 3 juli 2013
NICE / Piet Brak

Hier heeft Lance gewoond:
een protserige villa in de hoogte
met een eenzame wolk erboven.

‘Dit is verboden terrein!’
schreeuwt een vrouw
achter de vernauwde
en schimmige autoruit.

Ik zoom mijn gedachten
verwarrend af.

Dit ook is de koers:
van een onvolmaakte
en grillige schoonheid.

+ + +

zondag 30 juni 2013
CORSICA /Sonn Franken

Het land in water
van bandana en mes
zoals Asterix en Obelix verkonden
de valleien scherp als immer.

Het stuur zwenkt
ontwijkt hond en muur
schampt langs rotonde
in een immer durende
drang naar voren.

Cijfers worden kleiner
in bogen
die mee wuiven
met de wind
van duizenden spaken.

Tot het moment
dat de camera
miljoenen bevriest
als lijf en leden
langs de verkeerspaal glijden.

Zij die voor zijn
wijken terug
in de anonimiteit
van de massa
wanneer een Belg
zijn vlag plant
in onmetelijke roem.

+ + +

zaterdag 29 juni 2013
PODIUMMEISJE / Piet Brak

Lucien noemt haar ‘poppemieke’,
kijkt heel mooi haar ogen rond,
en voelt twee tranen op zijn wang.
Daarna gevat gelach.

Ik weet, ook ik zou haar
willen zoenen in mijn beste
maatpak en dromen dat ik
in de gestrande bus op haar
zou wachten.

Dat ik hierom schrei
is raar en onvergetelijk.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
O n z e   g a s t e n   i n   2 0 1 2
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

CONCLUSIE / Piet Brak

Het grappige aan de Tour de France is,
dat men het in zijn hoofd haalt om meer
dan drie duizend kilometer met de fiets
te rijden, en dat men er dan nog goed
voor betaald wordt ook.

+ + +

BRITAIN RULES THE WAVES! / Bart Daems

21 juli, een warme zaterdagnamiddag
een ultraschrale troost, mager als een mod
een pompende vuist in de lucht van Chartres
bij het overschrijden van een dikke meet

even nadien leek de omgeving herschapen
rustige vanzelfsprekendheid inruilen voor bedrijvigheid
kleine opgewonden mannetjes rond een gele reus
oorlogsgebied, trekken en duwen, manische idolatrie

sporthelden vertellen hun verhaal, arrogantie
en onderdanigheid, het spel van de camera’s
banale woorden en verhalen, nerveus opgetekend
voor het nageslacht en de eeuwigheid

verliezers kijken gefrusteerd toe, hun woorden
ondergesneeuwd onder een laagje venijn
the winner takes it all, geen plaats voor jaloezie
toegetakelde lijven zuchten voor een voorlaatste keer

het vergrootglas van de media op een mod
klaar om te verheerlijken, een nieuwe Britse held is geboren
een menselijke anomalie, pezig als een Ethiopische vluchteling
klaar voor een nieuw interview, kritisch denken even voorbijgestreefd

+ + +

TECHNIEK / Miel Vanstreels

Vandaag geprobeerd –
gekke gezichten trekken
helpt echt wel bergop.

+ + +

DE DICHTER EN DE TOUR / Piet Brak
voor Willie Verhegghe

Vanuit zijn hotelraam
keek de Dichter naar
zijn voorbijflitsend gedicht.

Toen sliep hij rustig in,
meedrijvend op een wolk
van woorden naar Parijs.

+ + +

LIMERICK VOOR WIGGO / Bart Daems

Er was eens een wielrenner uit Gent
die dan bekenstond als mod, ne vent
oversteeg bergen
voor Froome kon tergen
bakkenbaarden, binnenkort de trend

Once there was a cyclist from Ghent
who was known as mod, in a great event
conquered mountains high
before Froome could sigh
sideburns, perhaps newest trend in Kent

Es war mal ein Radfahrer aus Gent
war bekannt als Mod, ambivalent
überstieg Bergen
Froome konnte bergen
Koteletten, bald der neue Trend

+ + +

VRAAGJE / Miel Vanstreels

Als een knecht harder
fietst dan zijn kopman – is hij
dan geen helper meer?

+ + +

PARIJS IS NOG VER | Oh, Madeleine / Hans Mellendijk
La Toussuire, 12 juli 2012

Nae, neet tiggen better
wetten in deur blieven
harken. Kö’j better in
de hof wat afbouwen.
Dat he’k van veureg
jaor jao wal ‘eleerd!

Anvallen in de 1e kilometer
140 kilometers harken
30 minuten nao de 1e
aover de meet. ’t Is jao
mooi ‘ewest.

Paries is nog heel wiet weg.
Metdoon is één ding.
Afstappen wat anders.

Paries dit jaor slechts ’n dreum.
Maor London is calling
en Vuelta zal mien vormen.

Toegedicht aan Robert Gesink
gevonden bij het laatste avondmaal
in de Tour geschreven op een servet,
naast een schaal met Madeleines.

+ + +

AFSCHEID VAN NEDERLANDSE RENNERS / Sonn Franken

Het gromt en suist,
de Madeleine huivert
als een grote massa
zich naar beneden stort
anders dan haar valse nicht
die Mont Maudit heet
waar verdriet
zoveel echter is.

De weg rijgt
steigt en doet zeer
spieren te gespannen
het hoofd ontploft
geluid zwelt aan
als oren bonzen
en ogen niets zien
bijtend van het zweet
de aftakeling
reeds dagen geleden
ingezet

Hij valt
glijdt weg
in valse slaap
afscheid van hoop
de oogopslag
herkent de teleurstelling
als oranje
en driekleur
verdwijnt
in de bus.

+ + +

RUSTDAG / Piet Brak

Een fietser zoemt voorbij
op een lege weg.
Hij bemerkt fijntjes Des Belles Filles
in zijn ooghoek,en droomt om
met hen tot aan de horizont te gaan.

Doch plots hoort hij iemand roepen
langs de weg, het is zijn lief
om met haar te gaan.

+ + +

BELFORT – PORRENTRUY (PINOT ET MADIOT) / Jürgen Smit

in het moderne wielrennen
heeft men geen oortjes
meer nodig

men vertrouwd het best
op zijn instinct

jaagt een eenzame eland
de heuvels over

& als het dan even niet gaat

schreeuwt vader je
het dal wel door

+ + +

PARIJS IS NOG VER | Wiggins- deel / Hans Mellendijk
10 juli | Arc-et-Senans – Besançon

Water, water, … liters water
uut ‘eblust op 41,5 km
Arc-et-Senans – Besançon.

Speedpak an één en al
aerodynamica.

Gin Higgs-deel klaeft an mien
en gif mi-j massa. Maor
’n Wiggins-deel mek mi-j zwaor
te mude.

Normaliter zo’k veur ’t klassement gaon
maor dat he’w vri-jdag jo af ‘eschaaft.
Rug en anhechtingen van de boekspieren
doot mi-j amechteg alderbastends zeer.

Wi-j richt òns nòw op de etappes,
dagwinnaars daor komme wi-j met an!

Toegedicht aan Robert Gesink,
gevonden op een recept onder
de behandeltafel van de masseur

+ + +

PARIJS IS NOG VER | Zeuven / Hans Mellendijk
7 juli 2012 | Planche des Belles Filles

Vandaag de zeuvende van de zeuvende maond
in de zeuvende etappe naor mooie deerns
völt mi-j op dat zeuven mi-j aardeg parten spölt.

Disse wekke wier ‘k zeuvende in de tweede etappe
gisteren zeuven van de acht an de grond.
Vandage zeuven minuten achterstand.

Neet de beste bene vandaag.
Wat is wiesheid, verstand, gode raod?

Geleuf, hoppe en leefde, veur-
zichtegheid, rechtvaardegheid
Sterkte en mategheid.

De hoogmoed en de traagheid.
Toch zie’k an de horizon de zònne.

Ik bun gin computer waor’j ’n stekker
instekt en könt laezen wa’j mankeert.

Toegedicht aan Robert Gesink,
gevonden in een Mariakapel bij
Planche des Belles Filles

+ + +

TOMBLAINE – LA PLANCHE DES BELLES FILLES / Jürgen Smit

het deed haar
aan de paralympics denken

opdat het kraakte

maar op deze vogesische godenheuvel
is sky the limit zei oma

& geen viking
die daar iets aan verandert

+ + +

PARIJS IS NOG VER | Rampspoed herbezocht / Hans Mellendijk
6 juli 2012 | Épernay – Metz

Mollema hef jo gin bòkse meer um ’t gat,
zeuven van de acht renners tiggen de grònd.
’t Slagveld nòw uutendelek dan toch bereikt?

Dri’j en halve minuut is ’n hele tied.
‘Meer dan één minuut is dodelek’
heur Adri motiverend reren!

Gisteren te vròg de huid verkoch,
meer wil’k veurlopeg neet vuulen.

Fax toegedicht aan Robert Gesink
gevonden in etalage van voorheen
Metz Woninginrichting nu Roelofsen
tweewielers te Varsseveld

+ + +

DOPING / Sonn Franken

Neergesabeld wild
hinkend naar de bus
sputterend en struikelend
over ‘geen commentaar’
de ogen naar beneden
om de eigen leugen te verbergen

Sport verbroedert
brengt massa’s in extase
langs een eeuwigdurend lint
tot aan de meet
waar de troon uitkijkt
over onderdanen
het groen, geel, of wit gewaad
als teken van de prestatie
die niet echt is
of betwijfeld wordt

Graven, graven zul je
tot diep in het verleden
met vingers reikend
tot in het heden
waar de beloning van beschuldiging wacht
als Damocles zijn microfoon hanteert
en de karavaan huivert
van kok tot aan ploegchef
in intensieve strijd
om te bewijzen
wat ik niet wil weten

+ + +

DE ACHTERBLIJVER / Sonn Franken

Het grint spat uiteen
onder het geweld van spaken
en een minuscule stukje rubber
als de bocht te nauw blijkt
voor zoveel fietsen

De val is daar
van zadel en troon
waar voet in ijzer steekt
en asfalt aangezicht attaqueert
terwijl de beweging
tot stilstand komt

Knokkels in het wit
versierd met donkerrood bloed
druipend in aarde
duwend in de massa
vloekend en grommend

De Tour must go on
geen trui voor hem
die achterblijft
die pijn lijdt
en die wij vergeten
tenzij hij dood valt.

+ + +

HONFLEUR   /   Piet Brak
(voor Rob Goris)

Zijn fiets rust in een hoek
van de kamer als een spin.
Hij droomt er even van
om Rik Van Looy te zijn.

Uitgestrekt ligt hij naast haar.
Het licht lichtjes gebogen
in een omarming.

Hij ging nooit dood gaan.
Hij hoorde bij de Ronde.

+ + +

PARIJS IS NOG VER | Rouen – Saint Quentin / Hans Mellendijk
4-5 juli 2012 | Van Rouen op weg naor Saint Quentin 

Higgs-deeltje hölt mi-j heel, …
’t gif mi-j de juuste vertraging.
persmuskieten holt mi-j bezig

op de pedalen van het woord
is Rouen-Quentin nog lang
gin laevende hel veur mi-j.

Glooiend trappen deur
plooiend Picardië
wi-j mist Tjallingii.

Maor now holt ander
de kop in de wind.
Rechts van mien zie’k

doornopper de Eiffeltoren
in de wiedte. Kom op wi-j mot
naor veur; ‘met de trein naar voren’.

Parijs is in zicht!

Doe mi-j ’n bidon water, water, …
Töt nòw too zonder schram, … eh

op tied stilstaon, gin rampspood
in de eerste wekke, zoas
in tweeduuzendnegen en tien!

Toegedicht aan Robert Gesink, 
getypt op een briefje, gevonden 
in loopgraven in de buurt van 
Saint Quentin.

+ +

PETER SAGAN / Piet Brak

Is hij zo hard en doorschijnend?
Is hij een zwemmer in een
zee van ivoor?
Is hij verwant aan Françoise Sagan?
Rijdt ook hij in een Porsche Carrera?
Is ook hij een heel mooi gedicht?

Of is hij enkel maar een ?.

+ + +

DE EENLING / Son Francken

Stampende dijen
in ’n gestaag ritme
als zuigers van een trein
waar zweet
verdampt in de wind
en de mond
zich spert
’n ultieme poging
om zuurstof
te voegen aan het bloed
dat rondgepompt wordt
in een tempo
dat de dijen niet halen

Onversaagd op pad
waar roem wacht
als de kilometers
zich vertalen
in minuten
van niemandsland
die voorsprong heet
en hoop zo tastbaar
dat de rug zich recht
in een ultieme inspanning

Tot het oortje braakt
en instructies het peloton geselen
de groep ten strijde
samen sterker dan die eenling
die nu verkrampt
als minuten tot seconden verworden
en het lijkt alsof je stilstaat
nu met de meet in zicht
razende schaduwen
langs je snellen
en je achterlaten
als slachtoffer van de GeelZucht

+ + +

CALIFORNIA DREAMIN’ / Hans Mellendijk
L.A., 20 mei 2012 | ronde van Californië

Mien Zabriskie punten vast ‘eholden.
Mount Baldy, miek mien peute baldaodeg;
ònder de top demarreren.
David, Tejay ‘k zal ze leren!
’t Gif ’n supergevuul, ..

Ik bun d’r nog neet helemaols klaor met
Maor toch, …
‘tWerd jao ok haost tied um te winnen.

Van ‘on such a winter’s day’
töt ‘on a winners day’.

Toegedicht aan Robert Gesink,
gevonden op een kladje somewhere in L.A.

+ + +

PARIJS IS NOG VER | Seraing / Hans Mellendijk

Sòh, wi-j bunt in Seraing,
vuul mi-j jao kats senang!

[Coureur lacht zijn tanden bloot
als hij de zonnebril laat zakken.]

De letste twiefels
aover vent en vorm
könt de orthoop op.

Zeuvende daor hoof
ik mi-j neet veur te schamen.
Alles leep good.

De mannen holt
òns de hele tied good uut
de problemen.

Paries is so wiet neet meer.

Toegedicht aan Robert Gesink,
gekrabbeld op boodschappenbriefje,
verfrommeld gevonden langs
het spoor van Seraing

+ + +

Vier mooie wielrenners in het exit-dorp van Eddy Merckx. Veel inspiratie toegewenst.Piet Brak

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

T O U R   2 0 1 1

Ik heb meermaals de Tour de France gewonnen

Plastic wielen zonder spaken
mijn hoofd kan er door en ik zie
veel kleuren, groen en geel
en het blauw dat niet bestond
mijn vader was God in Frankrijk
hij groef de bergen en de dalen
trok de meten met een regel
plantte mensen langs de geul
mul zand was mijn terrein
sneller dan de buren was ik
de dobbelstenen en Bahamontes

ik heb mijn fiets aan de haak gehangen
het peloton is voorbijgezoefd
ik hoor alleen nog ’t kraken van hun banden.

– Bart Plouvier

Op de Retro Tour 4

‘Kijk,mama zonder handen’ riep Eddy in 1969
toen hij over de top van de Tourmalet reed.

In dat jaar won Eddy Merckx de Tour.

Piet Brak | 24/07/2011

GRENOBLE – OSLO
–na de aanslagen in Noorwegen–

Edvald Boasson Hagen en Thor Hushovd,
ritwinnaars en Noorse fjordrotsen in de branding:
hoe rijden zij vandaag de tijdrit,
als tuinmannen op de vlucht naar Ispahaan,
met rouwbandjes om de gespierde biceps,
gehuld in zwart dat alle regenboogkleuren tart?

Ach, koers is maar een spel,
de Tour een mega pretpark met zweet en hamburgers,
met spetterende kleuren, vettige geuren
die makkelijk uit shirts te wassen zijn.
Niet het bloed van Oslo na de criminele donderslag,
niet na de gruwelijke jachtpartij op Utoya,
tot gisteren een idyllisch eilandje en levensecht Utopia.

Edvald en Thor:
jullie land is plots niet meer wat het was,
het steunt en kreunt en laat zijn tranen tot een zee aanzwellen.
Ik, ik huil met jullie mee.

willie verhegghe | 23/07/2011

PETER WINNEN

In bocht 13 en 15
denk ik
met een diepe buiging
aan hem,

volgens mijn kilometerteller
reed hij hier
drie keer zo snel

Miel Vanstreels | 21/07/2011

COL DE L’IZOARD
– een lyrische opwarmer voor
Wilfried de Jong en Bert Wagendorp –

Soms droom ik.
Soms droom ik van een col.
Soms droom ik van een col
die ik nog beklimmen wil
en dan zie ik steeds le beau Louison Bobet
sierlijk klimmend op de flanken van de Izoard
met het maanlandschap van la Casse Déserte
waar elke dag opnieuw bij ondergaande zon
rennerszweet royaal te glanzen ligt.

En ik zie ook hoe Fausto Coppi in short
en met een Rolleiflex in aanslag
samen met zijn stralende Witte Dame
voor Bobet een erehaag vormt.
Op de Izoard, 22 juli 1953, een sacrale dag.
“Merci d’ être venu” roept Louison Fausto toe.
Met een tube als slang om de schouders
en aan het stuur de aluminium drinkbus.
Mét kurken stopsel.

Dit is de mythe die rond deze col hangt,
een col die stenen termietenheuvels de hemel induwt
en renners -ook al was het maar één seconde-
met zijn verzengende hitte tot goden smelt.
Dromend zie ik me en danseuse in de hel
van la Casse Déserte naar boven klimmen,
met een herboren Bobet trouw aan mijn zijde
-merci d’ être venu, Louison-.
En na de paradijselijke top de roes van Briançon,
een glas rode wijn, oesters, de douche en
de geveinsde vrees voor het roze vlees van een Witte Dame.

willie verhegghe | 20/07/2011

Regenboogkwatrijn

Wie ook de winnaar worden mag
van deze wervelende etappendans,
voor mij is deze editie iedere dag
toch eerst en vooral de Thor de France.

Bert Bevers | 20/07/2011

Tourku

Idee? Ritzege
bij massasprints benoemen
als een Britzege?

Bert Bevers | 17 juli 2011

vrouw tegen man

het mag dan om de vijf voet pijpenstelen
en oude wijven regenen, dat is geen reden
om daar heel de dag te liggen. in huis is er

nog genoeg te doen. ge kunt eindelijk eens
om maar iets te zeggen een hamer nemen
en die nagel in de muur kloppen voor het

kruidenrekje. ik snap niet dat ge de ganse
tijd zit te zien naar iets waarvan ge weet
dat aan het eind de duitser toch niet wint.

David Troch – 17 juli 2011

Op de retro Tour 3

Ik kijk in een fotoboek
en zie een meisje met
een Tour krant in de hand
en een pet op: ‘Het Nieuwsblad-Sportwereld.’
Het is mijn zus op een driewieler in 1952.

Dat jaar won Fausto Coppi de Tour.

Piet Brak | 17/07/2011

PLATEAU DE JELLE

Van knecht tot keizer,
uit schaduw naar licht,
hoog op het schild gehesen
als Ambiorix der Pyreneeën.

Ach, wat kan koers eenvoudig zijn.
En mooi.
Vedetten rommelend in de marge van rotsen en rivaliteit.
Tot plots en haast uit het niets
op ranke reigerspoten de hoogopgeschoten eenvoud
stijlrijk toont wat echt klimmen is:
niet afwachten, niet loeren maar gewoon harder duwen
tot je snot op het Oakley-masker der tegenstrevers spat.

Jelle, Napoleon op Plateau de Beille,
steigerende streling voor het oog,
vlotte babbel aan de meet,
anti-vedette met allure.

En tot slot niet te vergeten:
de oer-Belgische knuffel van Gilbert.
Ik hoop dat de Grote Antwerpse frituurbaas toekeek.

willie verhegghe | 17/07/2011

il s’appelle vanendert

dus zo ruiken ruikers, klinken de kussen
van bloedmooie bloemenmeisjes, dwingt
het langdurige flitsen van fototoestellen je

ogen tot spleetjes. mijn kamerbrede grijns
zal in alle zondagskranten prijken, net als
het zegegebaar waarop ik jaar in jaar uit

in badkamerspiegels van hotels trainde.
pas als ik straks mijn berg afdaal, vat ik
dat de wereld van iets groots getuige was.

David Troch – 17 juli 2011

saint gaudens – plateau de beille

wielerwetten zijn er
om gebroken te worden

zoiets

moet de jonge jelle
gedacht hebben

in plaats van
heupen – schouderbladen

het smeltende asfalt
& sammy die omhoog

karpov slaat
de schaakklok van tafel

het kan hem allemaal
gestolen worden

maar de bloemen

de bloemen
zijn voor moeder

want tussen drogen
en verdorren ligt
een wereld van verschil

Jürgen Smit | 17/07/2011

pau – lourdes

& niemand had
op onweer gerekend

Jürgen Smit | 17/07/2011

cugnaux – luz ardiden

een zwaan
heeft nu eenmaal
geen klimmersbenen

terwijl het wit
nog zo mooi afsteekt
tegen groen

blijft de echo hier
verdomd lang hangen

je zou je frame het liefst
in tweeen willen breken

maar zoals het al eeuwen
in de regelementen staat

zal je
de herstelwerkzaamheden

lieve jongen

toch altijd weer
zelf moeten doen

Jürgen Smit | 17/07/2011

blaye les mines – lavaur

we kennen allemaal
de beelden wel

van rik verbrugghe
die in volle sprint
zijn bril recht zet
& weer

de zoveelste nieuwe eddy

maar daar
heeft mark geen last van
die hoeft enkel
tegen zijn eigen schaduw
op te boksen

& vandaag
geen zon te zien

Jürgen Smit | 17/07/2011

aurillac – carmaux

dat mijn grootvader
op het moment dat hij stierf
tot aan zijn strot
vol zat met doping
hebben we nooit geweten

gisteren pas
werden ons
de ogen geopend

vandaag weer dicht

een etappe van niks
zo zei de kenner
in het dorpscafé

er werd immers
nauwelijks gevallen

zes paters vertrokken nog
op een kansloze missie
één spanjaard sorry italiaan
& vijf fransen

tja

tot gilbert

zich op de laatste klim
een ware flandrien toonde

& het uiteindelijk greipel was
die een eilandbewoner sprinten leerde

kijk eens moeder
zonder treintje

Jürgen Smit | 17/07/2011

Boekweit

Luz Ardiden, Plateau de Beille,
hoe je jezelf als magere knecht
vanuit langdurige blessures &
na het wegvallen van de kopman
naar een ander leven klimt,

hij komt van zacht zangerig
zand, het land waar mijn
bomma in de vakanties
iedere dag na de mis
van zeven uur

met volproppende liefde
wachtte,

boekweitpannekoeken met
spek, bloedworst met appel-
schijfjes of eigen gemaakte
balkenbrei:

kiezen mocht, niet eten
was er niet bij

Miel Vanstreels | 17/07/2011

2 Tanka’s

de wielergoden
kennen de oude krijgstaal
vol anekdotiek
over de waterdragers
en het sterven in het wiel

in de wedstrijd
van de Groeningespurters
signaalgever zijn
voor toeterende chauffeurs
een traag gestrekte vinger

Geert Verbeke | 15/07/2011

Nomen est omen

Op Sinderen, Harterinkdijk, 1960

A’j good kiekt en vuult
met òw stroeve ogen
zie’j ‘t olde lidtaeken.
Op di-j, ‘t baovenbeen.

Wreed wreef i-j ‘t uut
nao de val in ‘t punt
draod, weerbarsteg
as in ‘n good gedicht.

Ik dacht er weer aan
bij de lancering,
de landing van de
Zeeuw. Zenuwen lijden,
gelidtekend de reet.

Jezus, Sebastiaan,
Saint Hoogerland.

Hans Mellendijk – 13/7/2011

issoire – saint flour

stond vandaag
aan de voet
van de afsluitdijk

& bezocht
de kazematten
te kornwerderzand

er werd
een film vertoond
over de eerste dagen
van de oorlog

over chaos
& prikkeldraad

& dat opgeven
nooit een optie was

Jürgen Smit | 12/07/2011

aigurande – super besse sancy

terwijl the old mountain dew uit de boxen klinkt
imiteert gesink een hongerklop
op de flanken van het middengebergte

het zou een schijnbeweging kunnen zijn

maar sinds ik als veertienjarige
na een zelfsoortige actie
door een e-junior op een panna getrakteerd werd
geloof ik daar niet meer in

het valt ook nooit mee

maar volgens anton zijn daar technieken voor

Jürgen Smit | 12/07/2011

#K*TDAG

Briefje gevonden in een bergkloof in de buurt van Super-Besse Sancy – 9 juli 2011

Meer dan 1 minuut verloren
dee bun’k kwiet, wied gevallen
naor beneé, naor 17.

Massief gelost tot 2x toe.
Dank ten Dam, Sanchez, Mollema
1 minuut 08 slower
as Evans, Contador, Schleck
da’s effen slikken.

M’n benen wilt neet wat
‘t lichaam wil op dit moment
is d’r neet völ lol te belaeven.

#K*TDAG twitter ik
veur ‘t slaopen gaon.

-einde bericht –

Toegedicht aan Robert Gesink

Hans Mellendijk – 12/7/2011
Vallen

Tijdens de eindsprint op de nog
onverharde Kleinstraat ontstond
er enig misverstand over
waar de finish lag,

voor de Groene Leeuw
kwam het manoeuvre
van de Flandria
volkomen onverwacht,

hij verzeilde
met zijn zondagse broek
in een smerige gracht

Miel Vanstreels – 11/7/2011

Federico Bahamontes
(° Santa Domingo 09.07.1928)

Baha-montaña, de adelaar van Toledo,
de glanzende Cid der hemelhoge cols en
bovenaardse klimmer die met zijn gitzwart haar
en één meter lange limousine-benen
de peddelende panache van mijn prille jeugd
tot een smaakvol wielerfeest-gebak versierde.

De scherpe heen en weer wiegende schouders,
de soepele pedaaltred naar de wolkenroem
en om de vijftig meters onbewogen omkijkend
naar het lijdend lijf der tegenstrevers en zo
Jesus Lorono kruisigend op de Golgotha’s
die Pyreneeëntoppen hoog en heilig maken.

Deze Spaanse engel zwevend in het Franse zwerk,
begenadigd met de lust van eindeloze spieren :
ik zag nooit een mooier klimmer aan het werk,
geen torero die méér heer en meester was
van het stijlvol bijna sterven in de arena’s
van het tergend trage rijk der rotsen.

willie verhegghe – 09/07/2011

De adelaar van Toledo

Toen ik voor het eerst de Tour op televisie zag
Verscheen er in het besneeuwde beeld een klimmer.

Het was Bahamontes, op de flanken van de Tourmalet.
Moederziel alleen. Ongenaakbaar. En danseuse.

De stem van Fred De Bruyne en het tv-beeld
Beefden en dansten met deze bergkoning mee.

Geen renner die ooit beter en sneller klom,
En mooier, dan deze gevleugelde klimmer:
De adelaar van Toledo.

Antoon Van den Braembussche – 09/07/2011

Op de retro Tour 2

In 1954 mocht Paul Snoek niet meedoen
aan de Tour de France.
Dichters mochten toen nog niet fietsen.

Dat jaar won Louison Bobet met
een gedicht van Paul Snoek op zijn trui
en als sponsor Tissages Schietekat.

Piet Brak – 09/07/2011

SPRINTEN

Ook al lanceerde mijn vader
me iedere keer weer met een
flinke duw in mijn rug

meer dan twee trappen
had mijn broer niet nodig,

een kwart eeuw heb ik
aan die herinnering
moeten lijden

een kwart eeuw heb ik
moeten wachten

eer ik de kans kreeg
die grijns van mijn
broers gezicht
te rijden

Miel Vanstreels – 8/7/2011

dinan – lisieux

over de meeuw van yerseke
die neerstreek
op cote de saint-michel de mountjoie

voor even weer die jongen
die op weg naar school een brug opdanste

niet merkte
dat zijn boekentas in het water

want in de verte doemde virenque op
dat ene achterwiel

& een ronde voor rwanda

Jürgen Smit | 08/07/2011

TER BEEVAART

Ook in Lisieux stond mijn
Trek tegen de basiliek

net als in Lourdes, Scherpen-
heuvel en Banneux

alleen in Fatima, daar was ik
wel maar zonder fiets

Miel Vanstreels – 7/7/2011

MUREN

Die van Geraardsbergen
en Huy waren mijn benen
al lang en zeer bekend,

van die van Bretagne
had ik helaas nog
nooit gehoord

maar sinds kort weet ik
uit eigen zweetverlies &
tot gejubel van mijn ziel
dat geen Muur Mûr
of Muro

zo belachelijk steil is
als die van Sormano

Miel Vanstreels – 6/7/2011

carhaix – cap fréhel

hinault
kon nog even
bij zijn koeien kijken

terwijl het peloton
als op hol geslagen paarden
zich een weg baande
door het bretonse land

hier & daar een greppel
een renner met of zonder fiets

daar komen mooie foto’s van

maar een beetje afstand
meneer de motard

zoals een boot
zijn haven
dient te respecteren

dat weet toch ieder kind

van een eiland
in ieder geval

Jürgen Smit | 06/07/2011

Op de retro tour

Toen ik in 1956 voor de eerste maal
bij mijn oom op t.v. de Tour de France zag,
moest ik huilen omdat ik niet mee mocht rijden.

Dat jaar won Roger Walkowiak.

Piet Brak | 06/07/2011

mur de bretagne

ik had ze zeker
uit de krant geknipt

foto’s
waarop robic
de muur bestormde

hoe het lederen hoofd
als een menhir
te carnac

ik had

ze boven mijn bed geplakt

of in een schrift
om later op zolder

er vandaag
nog even aan gedacht

& evans gelost
op de vlieringtrap

Jürgen Smit | 06/07/2011

olonne sur mer – redon

oma
zit al uren klaar voor de tv
de krant op schoot een pen
om de tussensprints te noteren

de uitvallers door te strepen
ze hoopt
op waaiers chaos & patat

onderweg
bij de brug van saint-nazaire
loopt ze naar het dressoir
& haalt een ansichtkaart tevoorschijn

kijk
vroeger
lag daar een veerpont

ik schrijf de namen op
voor ‘t bergklassement

& knik

Jürgen Smit | 04/07/2011

Johny Schleck

vader
heeft acht keer
de tour gereden

was meesterknecht
van janssen & ocana

loste simpson
op de ventoux

ja
dat waren nog eens tijden

maar ploegentijdritten
zo meldde hij ons

vanavond door de telefoon

reden wij toen
ook al met z’n vijven

Jürgen Smit | 03/07/2011

Philippe & de anderen

eerst
passage du gois
& dan

nee

we gaan het vandaag
niet over mozes hebben

we praten liever

over gevallen renners
over vluchtheuvels
of een in scene gezette vrouw

dat we stoempen

op kop van het peleton
de vellen
van onze ellebogen

want de finish loopt omhoog
& daar

hebben wij dus niets te zoeken

Jürgen Smit | 03/07/2011

de vluchter

waarom ging je
zo vroeg weg?

wat bezielde je!
wat dacht je?

los van het malen
denk je niets

daarboven
op de top

fiets je
het licht uit

de ogen dicht
de diepte in

los van het lawaai
van het volk los

van de duivel
in je wiel los

van de waanzin
van god los

wat bezielde je?
wat dacht je!

Bennie Spekken – 2/7/2011

Wouter in a sky with diamonds

op de commode
een wielershirtje

roze

zou te pijnlijk zijn
voor kinderogen

het ledikant
nog in karton

& aan het plafond
had hij reeds
sterren geplakt

die nooit zouden vallen

Jürgen Smit | 22/05/2011, 11:26

De weg naar Rapallo
In memoriam Wouter Weylandt (1984-2011)

Het kaarsje dat ik brandde toen je daar zo plots
op asfalt lag smeult zachtjes na. Een hard hoofd,
maar niet het jouwe. We zullen om je rouwen.

Plaatsnamen zoemen. Middelburg. Juist een jaar
geleden won je daar een etappe in de Giro, ook
een derde. Maar tevens Nokere. En Valladolid.

We zien je daar nog staan. Onder je kuifje wuif je
met je ogen een zegelied naar huis. Kruibeke.
Gullegem, weer Gullegem. Sint-Niklaas, Ichtegem.

Je moest hier niet eens zijn. Je zou naar de Vuelta.
Rapallo bleek te ver. Waarom denk ik toch vooral
aan tuinmannen en Isfahan? Ik wist niet dat

er zo veel bloed uit een jong hoofd stromen kan.

Bert Bevers

Geheelgezucht

Zo zeg je geelzucht
als je leeggereden
moegetrapt
je gezicht verzuurd
aankomt

Of
als je leeggeschreven
en moegeschrapt
het laatste gedicht verstuurt
en neerplompt.

in je zetel

Adri Weijters

Paris in Puivelde

Ik trek nauwkeurig een witte lijn
op het tuinpad:hier is de Champs-Elysées.

Hier wacht het gangstermeisje op mij
voor haar eindkus.
Ze is zo weggelopen uit een film noir
van Jean-Pierre Melville.

Ik hou wel van zo een ritueel:
zoals een droom soms is:
net echt.

Piet Brak

(26 juli 2010 – 09:46)

Conclusión

In de schaduw van de Eiffeltoren
werden verliezers en winnaars geteld
het podium bemand door één gele superheld
feestend tot het ochtendgloren.

Rust keer weer in de hemelse valleien,
bergen zwoegend beklommen, tijden gemeten,
bevoorradingen gemist of opgegeten,
vergeten plagerijen, knuffels en valpartijen.

Aldus rende alweer dit theater voorbij,
de commentatoren eindelijk uitgeraasd,
na de euforie kijkt men verdwaasd
om zich heen om zoveel stampij.

‘Il est cinq heures, Paris s’éveille’, mee-
zinger van Dutronc in vorige eeuw,
morgen ontwaakt de stad met een lange geeuw
want niet alleen ‘les coureurs sont fatigués’.

Norbert De Meyer
(25 juli 2010 – 20:22)

Parijs – 25 juli 2010
Geef mij een berg
Een col met korrelig asfalt
En een fiets, meneer
Met wielen en wat kroontjes
Geef me water
Om zweet te maken
En een helm, meneer
Voor die kans op een zware val
Geef me graden Celsius
En een shirt dat vocht afvoert
En een pils, meneer
Voor de dorst na het naar beneden zoeven
Geef me de benen van Gaul
Het lichaam van Coppi,
Het hoofd van Merckx, meneer
En een lauwerkrans, voor in Parijs.

Luc Purnelle

Tourrijmpje 15

Zonder superieure benen
is het zwoegen tegen
vriend & vijand,

niet de zege maar de
marge blijkt (voorals-
nog) interessant

Miel Vanstreels
(25 juli 2010 – 08:25)

bretagne sans mer

zelfs de meeuwen
skreeuwen hier
in krakend dialect

de fiets robic
je had haar beter
neergelegd

op de flanken
van de tourmalet

zwaar als het leven
een lederen hoofd

rustend
in het veld

Jürgen Smit

De winnaar

Zijn adem is vertrouwd
met wiel en weg

Hij zet zich schrap
gestroomlijnd in de wind
en tegenwind

Zijn spieren spannen zich
de wilskracht kromt zijn rug

De weg zoeft
in een zucht voorbij

Een levensechte beeldengalerij
van vallen en weer opstaan
van volgehouden dromen

Zijn uur komt dichterbij

Tussen zijn hartslag
klinkt opeens applaus
voor hem

Zijn droom is uitgekomen

Christina Guirlande
(Bij het gelijknamige bronzen beeld van Jozef Van Acker)
(23 juli 2010 – 13:49)

La leçon

Tour Ma Let, monsieur
dat is regionaal dialect
en het betekent:
Maat Voor Niets

Philip Hoorne
(13 juli 2010 – 08:55)

Tourmalet

Ik heb er vrede mee,
het bezorgt mij
goeie zin:

Andy & Alberto
reden elkaar
de geschiedenis in

Miel Vanstreels
(21 juli 2010 – 18:31)

Tourrijmpje 14

Een Tour vol pole-
mieken, gezever
en comedie,

ik ga een eindje
fietsen, geen
betere remedie

Miel Vanstreels
(21 juli 2010 – 18:31)

er lopen geen paarden meer op de tourmalet

een gentlemenkoers won je met zijn tweeën
vanaf een strandbed – bekeek je samen de zee

hoe de golven onvoorspelbaar het getij ontweken
het geluid door paardenhoeven vertrapt

maar het kind in hem geloofde nog heilig
in sprookjes de parel & een tubeke lijm

Jürgen Smit
(20 juli 2010 – 23:12)

Denis

Zar del silencio
Menchov su nombre si
Siempre envuelto
En tranquilidad

Gana vueltas con
Omnipotencia
Logico no?
Realista verdad?

Huisdichter Cornelis
(20 juli 2010 – 14:22)

Outing

Zullen Andy en Alberto
ook na de Tour
een koppel vormen?

Philip Hoorne
(19 juli 2010 – 15:54)

uit stand

vader herleefde zijn jeugd
op de flanken van een pyreneeëncol

de geluiden van het sportpaleis
overstemden het nieuwe wielrennen

maakte plaats voor een sur place
tussen derksen & maspes

om een half uur later te googlen
wie nu eigenlijk de winnaar was

Jürgen Smit
(18 juli 2010 – 21:18)

Tourrijmpje 13

Halverwege de klim
schuift een jonge Astana
me voorbij en ik zwijg

want langzaam gaat het
en haast goddelijk
is haar gehijg

Miel Vanstreels
(18 juli 2010 – 20:06)

Tourrijmpje 12

De Pyreneeën, veel mooier
nog dan de Alpen en de
Dolomieten

vormden een prachtig décor
voor het geëikel van de
favorieten
Miel Vanstreels
(18 juli 2010 – 18:58)

bloedbroeders

toen de eerste journalist
gesignaleerd werd
achter het rennershotel

zijn neus reeds in de klikobak

belde vinokourov zijn moeder
& vertelde haar
over de laatste kilometers
de omhelzing van alberto

dat het morgen allemaal anders zou zijn

& dejavu in het russisch
zoeken we nog wel op

Jürgen Smit
(17 juli 2010 – 19:27)

Tourrijmpje 11

Als de straf is uitgezeten
mag er weer gekoerst
worden en gewonnen,

Ivan & Alexandre, hebben
ze de tijd gebruikt
om zich te herbronnen?

Miel Vanstreels
(17 juli 2010 – 18:18)

Net niet

Op de meet geklopt
galmt de verslagman
met euforisch leedvermaak.

Op de meet geklopt
hangt het rennerskopje als een
geknakte twijg tussen de schouders.

Op de meet geklopt
een ietsepietsie doodgaan
en wat grijze haartjes meer onder de helm.

Op de meet geklopt
een podiumtrapje lager
en grijnzen om die beschimmelde grap.

Op de meet geklopt
een week hart
en een plas vol zure regen.

Norbert De Meyer
(16 juli – 22:48)

Tourrijmpje 10

Tegen de tijd, in de heuvels,
op de kasseien of in het
Waals verzet:

alleen in de cols
krijgt hij het motortje
niet tussen zijn oren gezet

Miel Vanstreels
(16 juli 2010 – 18:30)

Bergrit

Daar gaat hij dan. Hij strekt
de benen, staat op scherp.
Zijn rode bollen branden in de zon.

Hij lijkt gebeten door een wiel
maar is te snel om anderen aan te houden,
bijt enkel zichzelf.

Dit is de hoogste. De top is schraal, de plooi
gericht. Onder roept een kind zijn naam.
Boven wacht een onweer.

Met de wind van voren, de berg achterop
en hen in het achterhoofd schiet hij
als een bliksem die nog even na blijft gloeien.

Wedden dat hij wint?

Anke Verleysen
(16 juli 2010 – 10:48)

Een Michel voor elk seizoen

Michel Wuyts in wintermodus:
“Sven Nys valt toch veel.”

Michel Wuyts in zomerstand:
“Lance Armstrong valt toch veel.”

Philip Hoorne
(16 juli 2010 – 10:11)

dat het gras vandaag toch een stuk groener

ze namen hem weer – de bocht

waar armstrong ooit liboton imiteerde
nadat beloki iets met de paus – ze staan
op het netvlies gegrift & dan zwijgen we nog
over de vermaarde greppelsprong

maar vandaag reed hij haast anoniem
die extra paar meters – zoals het hoorde
om later tot op het bot geannalyseerd te worden

in een geblindeerde rennersbus met airco

Jürgen Smit

Tourrijmpje 9

Alle sprinters zijn mij lief,
ik hou van hun kracht, hun
snelheid en hun lef

maar het mooist vind ik
de branie & de tranen
van the Cav

Miel Vanstreels
(15 juli 2010 – 14:07)

Tourrijmpje 8

Als Belg in Holland
moet ik kiezen tus-
sen de twee:

luister ik naar ge-
leuter of zap ik
naar José?

Miel Vanstreels
(15 juli 2010 – 18:35)

Tourrijmpje 7

Dat Andy niet alleen
de gele trui maar ook
water draagt

is een goed voorbeeld
van iets dat om
een rijmpje vraagt

Miel Vanstreels
(15 juli 2010 – 07:44)

Jongen op fiets

Het trotse gebaar van de winnaar:
een hand in de lucht geeft zichzelf
een pluim. Hij heeft van kind tot held
de omtrek van zijn wereld rondgereden.

De twijfels heeft hij weggetrapt
het leven is een feest, dat voelt hij
aan de zege in de benen. Opwindend
spel: de sterkste zijn, de allerbeste,

de naamloosheid op eigen krachten
te vlug af geweest. Vandaag steekt
niemand hem nog naar de kroon. Daarvoor
heeft zelfs de tijd nog tijd genoeg.

Bij het beeld ‘Jongen op fiets’ van Renild Heymans
Christina Guirlande
(14 juli 2010 – 15:00)

Tourrijmpje (6)

De lichte hongerklop
bezorgde Gesink
een heel apart gevoel:

hij reed naar eigen
zeggen als een oud
wijf in rolstoel

Miel Vanstreels
(14 juli 2010 – 08:55)

Col de la Madeleine

toen evans te mendrisio
de regenboogtrui kreeg omgehangen

kon ik enkel aan tragedies denken

roche maertens monsere
& de vraag of het erger kon

cadel wilde er niets van weten
vloog tegen muren op & toonde zich
aanvallender dan ooit

maar oma wist beter – want
als je de ene vloek denkt op te heffen
krijg je er gewoon een ander voor terug

Jürgen Smit
(13 juli 2010 – 23:55)

Tourrijmpje (5)

Arme Cadel, hoe kom je
met zo’n afstraffing
in het reine?

A & A waren
veel te geelzuchtig
op de Madeleine

Miel Vanstreels
(13 juli 2010 – 18:26)

Paul de Octopus
Het Orakel van Oberhausen
Bekend van zijn 100 % juiste voorspellingen
Tijdens het WK voetbal in Zuid-Afrika
Heeft op maandag 12 juli
Rustdag in de Tour de France
Uit 219 plexiglazen bokaaltjes
Alle gevuld met 1 enkele mossel
Mossel nummer 62 als eerste verorberd.
Sandy Casar van Française des Jeux
Wint de 97ste Tour de France!
Wie had dat ooit gedacht?

Philip Hoorne
(13 juli 2010 – 09:10)

Tourrijmpje (4)

Vinokourov, de Kazak is
dus niet voor eigen gewin
gezwicht,

als een volleerde knecht
rijdt hij de gaten (in zijn
imago) dicht

Miel Vanstreels
(13 juli 2010 – 07:24)

Tourrijmpje (3)
De rode bollen werden
de rondemiss teveel,

ze ergerde zich
groen en geel

Miel Vanstreels
(12 juli 2010 – 18:41)

Tourrijmpje (2)

Op weg naar Morzine
bleek de droom een on-
mogelijke wens,

hoe hoog
was de moed
van Lance?

Miel Vanstreels
(12 juli 2010 – 08:00)

voorspelling

langzaam
liet ik twee tinnen wielrenners
in een aquarium zakken

één met raboshirt
eentje zonder

een derde mocht toekijken
& zien dat het goed was

maar marmotten
kunnen niet zwemmen

tenminste
niet zo diep

Jurgen Smit
(Geplaatst 12 juli 2010 – 01:33)
Chavanel no2

je voelde je rook
dat het in de lucht hing

een hangglider
boven station des rousses
sylvian moet hem gezien hebben
overzag de steile aanloop
de passages waar het kon

& op het moment
dat monsieur courage
het rood voor ogen
zijn aanval inzette

meldde ducrot nog even
dat het af zou vlakken
rond de top

(10 VII 2010 om 22.45)
Jurgen Smit
(Geplaatst 12 juli 2010 – 01:33)
Touwtje springen op de Rustdag

Een gordijn schuift voorbij.
Het licht hapert hierdoor
en treurt als karnemelk.

Ik dommel in. De zetel
wordt alsmaar groter.
Ik ben opnieuw mijn eigen held.

Ik verwijder het beeldscherm
langzaam uit mijn hoofd,
veins hierbij verslaving en hardhorigheid.

Er loopt iemand met een fiets
op de rug over de horizon.

Tuur Decabooter of ‘El Toro’
had hier een hekel aan.

Piet Brak
(12/07/2010 – 12:15)

een glas champagne voor meneer salinger

ik zou het verhaal kunnen vertellen
over een vanger in zonnebloemvelden
& drie kinderen die voor eeuwig buiten schot

maar op de meeste eilanden gelooft men
niet meer in sprookjes naast mijn bed
het standaardwerk van van der bergh

waaraan ik vannacht in de kantlijn
nog een aantal regels toe zal voegen

over kleine mark & zijn vliegende helm

Jurgen Smit

(10/7/2010 – 17:24)

Rennersvrouw

O neen, denk ik
ditmaal heeft hij zich volledig voor me afgesloten
de dranghekken klaargezet
om me nooit meer toe te laten
binnen een omheining die ik zo graag doorbreek.
Ik vind wel dat hij hen redelijk ordelijk en evenwijdig laat
kreunen tegen mijn achterdochtige alomtegenwoordigheid
en beseft dat ik nadar toch iets te tijdelijk vind als afsluiting
hij mijn zuivere zuurstof nodig heeft
bij al dat vloeiend ijzer.
Hij grinnikt omdat ik klimtuigen gebruik om te klimmen
Flierefluit om de frivole sprint te winnen
daarna zijn fiets stal.

Lisette Waterschoot
(8 juli 2010 – 22:02)

GOD VOOR DUMMIES

hoofdstuk XIV – Fietsen met God

(Veertiende Statie: Jesus wordt in het graf gelegd)

Vooraf vraag ik me af hoe God zich voelen moet
zo achter op de fiets als Hij het stuur uit handen geeft
en niet meer trappen hoeft, bezorgd slechts om het wankel
evenwicht; alwetend als Hij is, hem knijpt in
elke bocht om wat daar achter ligt en goed beseft
dat ik het ben die aan de leiding rijd en zelden
in de remmen ga omdat ik zo graag winnen wil.
In Genesis staat apocrief geschreven dat
op de zesde dag de ketting en het tandrad
gedreven met heilig vuur werden gesmeed,
de stuurpen en het zadel, er stond geen rem meer op –
de aarde was toch plat – de banden dienden
enkel nog gevuld met goddelijke adem
zodat Hij op de eerste rustdag rijden kon;
want deze God had zo zijn eigen velodroom
waarin Hij altijd dacht te winnen op één been,
wat enkel logisch lijkt met step of autoped.

Lichtjaren en nog eens lichtjaren later,
na het oude en het nieuwe testament,
ben ik uit vrije wil geboren, mijn vader
hield geen duiven toen en was geen timmerman
of diende niet te vluchten naar Egypte,
in de sterren stond weinig over mij geschreven
behalve dat ik wou bewegen als de aarde om de zon,
al was ‘t in den beginne net nog andersom
maar dat is voer voor exegeten, die willen
dat wij weten wie God is en waarom, daarom!
bewegen dus op hobbelpaard, met mosselkar
of zelfgemaakte slee, pech in jaren zonder sneeuw,
tot … zoals bij God: uit het niets komt plots mijn fiets.

Als je vader vaak uithuizig is, met stenen tafels
in de weer of manna laten sneeuwen dan
moet je fietsen leren met steuntjes achteraan,
tot op een goede dag die wieltjes zijn verdwenen
– alweer een flauwe grap van hocuspocus-pa –
mijn vader echter houdt, beloofd, mijn zadel stevig vast,
tot plots niet meer – een milde vorm van verraad – en
fietsen blijkt van zelf te gaan als ik maar snelheid haal,
het pad geen bochten heeft, het open hek steeds
open staat, de Rode Zee steeds tijdig open gaat,
pas dan …
Zoveel nog moet ik leren, vaste pion,
terugtraprem, wanneer en waar te demarreren,
rijden in en uit de wind en hoe het voelt
te vallen in het grint, vooral de dag nadien,
‘départ’ en ‘arrivé’, begrijp die dingen niet
verkeerd want andersom ben je ’r meteen geweest,
tot slot van ’t wielerfeest de Brabançonne en ook
de Vlaamse Leeuw.

Ockers wil ik zijn, of Schotte, IJzeren Briek,
ook Charlie Gaul kan mij bekoren in het geel,
of Bahamontes, die zo goed klimmen kan,
zij zijn de helden die ik speel, ik win, ik win,
daar zijn de bloemenmeisjes al met kussen
en ruikers gladiolen uit de tuin, of zijn
het dahlia’s, ik win, ik win, ik zou zo graag …
maar winnen ook dát moet ik nog leren
want winnen is je oudere broer verslaan,
en ervan genieten zeven dreven lang,
veel moeilijker dan plassen zonder handen aan
het stuur, behalve als de wind ongunstig zit.

Steeds strakker gaan mijn spieren, maar even
goed mijn klieren, spannen in mijn ondergoed,
verschijnt voor ‘t eerst de liefde in mijn leven,
dan is zij blond, de kleur van beter Belgisch bier
en welgevormd gelijk de kromming van mijn stuur,
ik wil meteen versnellen, en schakelen
naar een groter blad, mijn God, hoe doe je dat?
haar tepelhof, haar Venusberg en zelfs haar
Tourmalet, ik wil ze allemaal beklimmen
(ja God is steeds nabij als ik van haar heuvels glij).
Ze wil ze gaarne ruilen haar borsten voor mijn dijen,
ze wil ze gaarne strelen mijn benen van beweeglijk staal,
ik hoef niet eens te demarreren, ze kreunt
bij elke omwenteling, van op en neer, en weer
en meer; volgens de priesters en prelaten,
dienaren van God, kan ze me beter laten,
want fietsen maakt een mens doortrapt, weten zij veel
hoe zíj mij entert met haar haken, veel dieper
in mijn vlees, dan ik ooit in haar zal geraken,
weten zij veel, hoe mijn banden onder spanning staan,

Het echte leven, het rondewerk begint nu pas
met de routine en de sleur maar ook de geur
van rijpend graan, asfalt dat smelt in de Provence
van melk die overkookt in veel te kleine keukens,
mijn dochter moet een nieuwe luier aan,
mijn zoontje leren fietsen voor ik het vergeet,
de wekker op halfzeven; vlug de kookwas nog,
geen gele trui en evenmin een groene,
daar komen toch maar vodden van,
mijn merk staat op mijn buik gedrukt, kijk dan toch,
de rondekaravaan met de reclame, en
dan het peloton, waaruit ik niet ontsnappen kon,
ik blijft nochtans proberen bij elke tussensprint,
gezwind haalt men mij in en wijst me op de wetten:
ik ben de man die water dragen kan
niet meer, niet minder.

Ja dit is het leven, een rit met veel vals plat
en rijden op kasseien tot alles beurs is
aan je gat, je mensen gaat benijden die
vlaggen zwaaien aan de kant en toezien slechts,
zij missen wel het drama, zij voelen geen tragiek,
de renner die op honderd meter van de meet
nog ingelopen wordt, een straathond voor de wielen
krijgt geschoven, en nadar die dichter staat dan ooit.

Van fietsen moe duikt af en toe, hoe stuurvast ook,
er een de afgrond in en wordt ten hemel opgenomen;
wat eerder bij ‘t beklimmen van de Mont Ventoux,
geheiligd zij zijn naam, Tom Simpson overkwam,
gebeurde op de berg van Golgotha ook ooit,
geen God die deze pret belet, in tegendeel
volgens de Bijbel, wat neergaat stijgt weer op.

Waar je ’t allemaal voor doet? voor de beloning
die je krijgt uit handen van twee Missen die je
nooit eens helpen pissen bij controle achteraf,
doen alsof ze kussen in een aanraakritueel,
present met een Roubaix-kassei, tien potten gelei
van lokale makelij, een surprise Kinderei,
je gewicht in chocolade, een renpaard
of een pluchen leeuw – je onderdrukt nog net een geeuw –
champagne, lauw en niet te drinken, die enkel
om te spuiten dient, wat Freudiaans werd uitgekiend;
en zeker niet voor de massage door een vent
die vindt nadien dat je zo kneedbaar bent;
je naam op het asfalt gekalkt, tot het weer regent,
als beloning audiëntie bij de koning,
een audiëntie aan het Hof, da’s pas tof …

Eindelijk, na weer een brede bocht zie ik ze
liggen; is dat ze dan, de laatste rechte lijn
waarin zo veel nog hoognodig moet gebeuren?
wennen aan een klikpedaal, een harde helm
tegen ’t vallen, hoge bloeddruk en prostaat,
merken, veel te laat, een Aubisque van overmoed
en dat ik daar ook over moet, een Galibier
verdriet, ik draai meteen een kleinere molen
met deze toppen in ’t verschiet, en wil be-
slist de schimmelschaamte van mijn benen wassen.

Tijd voor een bekentenis: ik heb gebruikt bij het begin,
groten als Museeuw en Eddy Merckx gebruikten
enkel op het einde of heel occasioneel,
ik werd al gedoopt bij mijn geboorte,
ik had vertrouwen in beide mijn soigneurs,
dat dopen, het zou niet schadelijk zijn
en bovendien ze doen het allemaal,
je moet alleen je bochtenwerk verzorgen.

En op het einde van de rit in volle sprint
zit rechts en links van mij, op elke fiets zo wat –
nu pas merk ik dat – telkens achterop een God (verdomme)
in zelfgebreide gele trui met open rits,
verzekerd van zichzelf omdat Hij altijd wint
balt hij zijn vuist en wijst voldaan dan hemelwaarts,
de Elysese Velden, Hij voelt er zich zo thuis,
en als het even kan dan kijk ik achterom
of ik hem mis die alomtegenwoordig is
en vraag hem of Hij het almachtig lekker vindt
achter mijn rug, mijn hele leven, uit de wind
– wieltjeszuiger, Zoetemelk zal ik hem noemen –
Hij zwijgt zoals ‘t een God betaamt omdat Hij weet
dat spreken zilver is en dertig stuks ervan
volstaan om iemand aan een kruis te laten slaan.

Maar liever nog dan winnen in een massasprint,
veel liever nog kwam ik alleen over de meet
zodat ik eindelijk nog eens op de foto sta,
en als het niet met voorsprong kan, laat mij dan
de laatste zijn, ruim buiten adem, ruim buiten tijd
zodat ik niet meer hoef en eindelijk ben bevrijd
mijn God, uit dit perpetuum mobile van
wentelende wielen en stramme, lamme benen.

Epiloog

Wat rest er later van een renner zoals ik?
een streepje DNA gevonden in een bocht
ooit door mij gemist, een tricolore trui
in een vitrinekast die niemand dan nog past
of enkel dit bericht en verder alle boeken dicht?
(wie weet, in een verlaten la een foto
met het meisje dat mij als eerste heeft gekust)

Marnix Speybroeck
(8 juli 2010 – 11:04)

Tourrijmpje

Ik kan het niet helpen,
ik ben geen fan
van the Boss,

in al mijn dromen
rijdt A hem
los

Miel Vanstreels
(8 juli 2010)

Steen voor steen

onder deze strook
zocht opa naar kolen

vader naar asfalt
& ik

hoor er enkel nog
de vogels boven

die nooit stil zullen vallen

zolang er zoiets
als heimwee is

Jurgen Smit
(8 juli 2010)

De Tour in vier taferelen

De Tour reed ooit tweemaal ons leven binnen.
Een eerste keer heel dichtbij, aan het kruispunt
op amper een tweehonderd meter van onze
huisdeur vandaan. Een zoon van acht jaar vergeleek
na de doortocht zijn buit met de vangst
van zijn vriendjes. De renners had hij niet gezien.

Een tweede keer in Château-Chinon, met de
motorhome dwars door Frankrijk en een zoon van
nog net geen achttien. Al wat hij zich later
herinnerde was het stof, het getoeter, de hitte,
het eindeloos lange wachten op kleurrijk
gebogen ruggen: gezien en alweer voorbij.

Nu volgen we al eens een rit op TV, ze mag vlak zijn,
nog liever met bergen, door Champagne of land
van Cocagne. Kijk, daar zijn we dikwijls geweest,
weet je nog? Daar stonden we, onder de bomen!
Alsof het pas gisteren was. En daar zijn we
weggejaagd, ‘profiteurs met je motorhome’!

De man naast mij loopt de kamer uit, vóór de
sprint want ‘ze gaan toch weer vallen’.
De jongen die ik voor het eerst ontmoette
in koersbroek en gele trui (echt waar, ik kan het
bewijzen!) heeft zijn dromen allang aan de haak
gehangen, zijn fiets echter lang nog niet!

Christina Guirlande
(7 juli 2010)

De Koning ontzet en ontvet,
tooit zich met de driekleur
voor een verweerde muur
met ‘België Barst’ erop.

Cancellara kon er niet om lachen,
de Koning wel.

Piet Brak

(5 juli 2010)

Aankomst

Buiten
dendert de zomer voorbij
Binnen
geoliede rennersdijen
waarop moeder zich vergaapt:
ineengedoken
armlengte van de beeldbak
keihard geluid
die haar eenzaamheid verjaagt.

Voor de landschappen
voor de bergen
krast ze wuivend.
Geen namen
geen peppillen
maar landschappen zo groen
en bergen met stille sneeuw.

Met geknepen ogen
schuift ze nog dichter
voor de rechte lijn.
De ontlading daarna.

Precies zoals
haar levenslustige rit
met eeuwige aankomst.
Norbert De Meyer
(4 juli 2010)

Zetelrit

Hoe hij alweer een afspraak heeft
met beeld en bier en mannen
die hij stil om kracht of kuit benijdt.

Zelfs bij een slok bewaakt zijn blik
het scherm, want weet: hitte is pas hitte
waar een renner met kasseien strijdt.

Hoe zij dan wacht tot hij de vlakte
van de bank verlaat, tand na tand
versnelt, en zweet en hijgt en heftig

over heuvels rijdt.

Reine De Pelseneer
(4 juli 2010)

Bij een vergeelde foto uit 1968

voor Willie, Paul, Patrick, Norbert en Frank
Een man in rode outfit,
lichtjes over zijn fiets gebogen
voelt zich betrapt door zijn
verdwaasde,schuinse blik
naar vijf mannen op strooptocht
in het bos van Waasmunster.

Is dit Eddy Merckx op zijn terugtocht
van de Warme Landen?
of is dit Amedé die lekker ruikt
naar likeur en de massagezalf
van zijn vrouw Odile op weg
naar de ‘Nieuwe Zwaan’?

Of was het dan toch Herman Van Springel
of Jan Janssen met geelzucht?

Piet Brak
(3 juli 2010)

Op deze bladzijde publiceren we graag (wieler-)gedichten die een commentaar leveren op onze Geelzucht-arbeid.
Laat maar komen, die reacties!